Από οπαδός - φίλαθλος

Όπως ανέφερα και στο προηγούμενο (χρονικά) από κάτω ποστ μου, ας πω λίγο τη δική μου ιστορία ως οπαδός - φίλαθλος! Τώρα θα μου πείτε τι σας ενδιαφέρει, μπορεί που ξέρετε να αλλάξετε και εσείς και μετά από τα χθεσινά.

Από αθλητική οικογένεια δε γινόταν να μην ασχοληθώ με τον αθλητισμό (σε όλες του τις μορφές και σε πολλά αθλήματα) από μικρός. Πήγαινα που και που στο γήπεδο στην τοπική μου ομάδα (ακόμα θυμάμαι το Μύρτσο να βγαίνει μέχρι τη σέντρα...και τον πιο κοντό παίκτη που είχαμε τότε τον Ρακιντζή) στην οποία δε γίνονταν επεισόδια, απλά μόνο ρίχνονταν τα κλασσικά βρισίδια.

Μικρός μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου να υποστηρίζω τον Παναθηναϊκό...Κάποια στιγμή στα τέλη της δεκαετίας του 80 μετά από έναν τελικό κυπέλλου έστριψα προς τον Ολυμπιακό, όπως και οι υπόλοιποι στην οικογένεια (μιλάω για ποδόσφαιρο, γιατί μπάσκετ τότε όλη η ελλάδα ήταν ή Άρης ή Πάοκ, οπότε ήμουν Άρης). Σιγά σιγά άρχισα να υποστηρίζω πάρα πολύ τον Ολυμπιακό και όταν ήρθε ο Ιωαννίδης στον Πειραιά έγινα και στο μπάσκετ Ολυμπιακός. Μετά θυμάμαι τον εαυτό μου να φανατίζομαι αρκετά με τον Ολυμπιακό ενάντια κυρίως στον Παναθηναϊκό, επηρεασμένος και από τους συμμαθητές μου στο σχολείο με αποτέλεσμα να καίμε κασκόλ του Παναθηναϊκού μετά τον ημιτελικό στο Τελ Αβιβ. Επίσης, θυμάμαι πολύ αργότερα το πόσο άγχος είχα όταν ήρθε ο Μπάγεβιτς στον Ολυμπιακό και ήταν στο τσακ να πάρει το πρωτάθλημα. Όταν είσαι φανατισμένος με μια ομάδα δε βλέπεις ποτέ το πόσο σε ευνοεί η διαιτησία, οπότε όλα μου φαίνονταν σωστά και νόμιμα, ακόμα και το κλασσικό πέναλτυ του Παπουτσέλη έξω από την περιοχή, που όπως είναι λογικό προσπαθούσαμε να δείξουμε ότι ήταν μέσα! Έτσι και στο παιχνίδι με τον Ιωνικό στο γήπεδό τους που ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει με γκολ (του Κακλαμάνου???) στα τελευταία δευτερόλεπτα ήμουν όρθιος και έκοβα βόλτες από την αγωνία μου!

Μετά πέρασα σε ανώτατη σχολή και ήρθα Αθήνα. Συνέχισα να υποστηρίζω φανατικά τον Ολυμπιακό, αλλά ευτυχώς δεν πήγαινα γήπεδο (εκτός από το Ολυμπιακός - Juventus που αν είναι δυνατόν να το πιστέψετε από ότι έχετε διαβάσει εδώ στο blog πανηγύριζα στο γκολ του ολυμπιακού) και το αμέσως επόμενο παιχνίδι με τον Εθνικό Αστέρα (έτσι επειδή βρέθηκα δίπλα στο γήπεδο). Άρχισα και εγώ να βλέπω την εκπομπή των φίλων (όπως λένε...όχι οπαδών ε?) του Ολυμπιακού στο TV Magic (χωρίς Τσουκαλά τότε). Ε από την πρώτη κιόλας φορά μπορώ να πω πως αηδίασα με αυτά που έλεγαν και δεν μπορούσα να καταλάβω πως μπορώ να υποστηρίζω τόσο φανατικά την ίδια ομάδα με αυτούς και αναρωτιόμουν αν είμαι έτσι και εγώ. Σιγά σιγά κατάλαβα πως δεν ήμουν ίδιος και πως ΤΕΛΕΙΩΣ ΤΣΑΜΠΑ αγχωνόμουν και εκνευριζόμουν κάθε ΣΚ για μια ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ομάδα, όπου τα μέλη της (διοίκηση, παίκτες κ.τ.λ.) βγάζουν χρήματα (και πάρα πολλά κιόλας) από εμένα και κάθε άλλον σαν εμένα.

Έτσι, σιγά σιγά συνειδητοποίησα πως αυτό που έκανα μέχρι τώρα ήταν ΛΑΘΟΣ και ότι θα έπρεπε να αλλάξω. Δεν ήταν εύκολο βέβαια, μιας και τον πρώτο καιρό ένιωθα όντως οπαδός του Ολυμπιακού. Αλλά η πλύση εγκεφάλου είναι ένα πολύ αποδοτικό πράγμα! Έλεγα παντού και σε όλους πια ότι δεν είμαι Ολυμπιακός και ότι δεν υποστηρίζω καμια ομάδα και ότι πλέον είμαι αντί-Ολυμπιακός. Κανένας φίλος μου δε με πίστευε βέβαια...εγώ άρχισα να τους πειράζω και να τους κοροϊδεύω όταν έχανε ο ολυμπιακός...Σιγά σιγά έπιασα τον εαυτό μου να χαίρεται όταν έχανε ο Ολυμπιακός...τότε κατάλαβα πως είχα ξεμπερδέψει :D.

Πλέον, ασχολούμαι με το ποδόσφαιρό ως ΦΙΛΑΘΛΟΣ...μου αρέσει η ΑΕΚ για τον Ντέμη ως πρόεδρο και για τους παίκτες και τον προπονητή που έχει. Δε μου αρέσουν οι άλλοι δυο μεγάλοι για τη νοοτροπία των διοικήσεών τους. Μου αρέσει να κάθομαι και να απολαμβάνω έναν ποδοσφαιρικό αγώνα χωρίς να έχω το άγχος ποιος θα κερδίσει. Επειδή όμως στην ελλάδα είναι δύσκολο να βρεις να παρακολουθήσεις ένα παιχνίδι της προκοπής, γι'αυτό παρακολουθώ κυρίως ξένο ποδόσφαιρο.

Anyway, όταν σκέφτομαι παλιά τον εαυτό μου να αγχώνεται και να εκνευρίζεται για μια ομάδα, σκέφτομαι πως πρέπει να ήμουν πολύ (συμπληρώστε ότι βρισιά θέλετε) για να το κάνω αυτό, τη στιγμή που άλλοι βγάζουν απίστευτα χρήματα σε βάρος μου και με ωθούν στο να το κάνω αυτό με τις δηλώσεις και τις ενέργειές τους.

Ξανασκεφτείτε αν αξίζει να πωρώνεστε με μια ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ομάδα και να αξίζει να κάθεστε και να στενοχωριέστε, αγχώνεστε, εκνευρίζεστε για αυτήν και αυτούς που την αποτελούν, μιας και τα πρόσωπα αλλάζουν συνέχεια. Θα μου πείτε ότι η ομάδα είναι θρησκεία, ιδέα και άλλες τέτοιες (μην χαρακτηρίσω). ΔΙΑΦΩΝΩ ΚΑΘΕΤΑ ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με όποιον τρόπο θέλετε. Στην ελλάδα δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο! Τι συμβολίζει δλδ ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο ΆΡΗΣ, το Αιγάλεω και ο Ατρόμητος? Να μου πείτε για την Osasuna και τη Real Sociedad ή την Barcelona και άλλες τέτοιες ομάδες που αντιστοιχούν σε λαούς (Βάσκοι και Καταλανοί αντίστοιχα) που παλεύουν είτε να αποσχιστούν απο το κράτος και να φτιάξουν δικό τους είτε να εναντιωθούν στο κατεστημένο της Ισπανίας, να σας πω ναι, να φανατιζεστε γιατί οι ομάδες εκείνες ξεφεύγουν από τα ποδοσφαιρικά ή αθλητικά όρια και αντιπροσωπεύουν λαούς!

Αυτά...συγγνώμη αν σας κούρασα πάλι!